by Autorstwa Sighvarta:
Rok 1151 był rokiem bardzo mrocznym i dziwnym, a nawet przerażającym. W Europie rozpleniły się wszelakie niepokoje, głównie dotyczące duchowości i ludzkiej egzystencji. Wszyscy powątpiewali, czy wiara, którą wyznają, zapewni im zbawienie. Nie wszystkie państwa katolickie bezprecedensowo uznawały autorytet papieża, prawosławie jakoby stało
w miejscu, niczym śpiący gigant, a islam rósł w siłę w zatrważającym tempie.
Na początku roku wyłoniło się mnóstwo nowych, bardzo daleko idących porozumień. Głównie między państwami rzymskiego katolicyzmu. Królestwa Czech i Węgier weszły w unię realną, stając się jednym państwem
z dwoma władcami, licząc na poprawę swojej i tak już mało entuzjastycznej sytuacji, bowiem na południu nowego państwa, nazwanego Królestwem Obojga Narodów, czyhała imperialistyczna potęga bizantyjska, prowadzona przez Krystekl’a, a na północy trzy kraje – Rzesza Niemiecka, Polska i Inflanty, które niekrótko po powstaniu owej unii, podpisały wzajemne sojusze na okres czterech lat (1151-1155) stając się de facto nową organizacją polityczno-militarną zaraz obok Międzymorskiej Ligii Zachodniej i Sierpa Jedności Chrześcijańskiej.
Z powodu silnych zbrojeń Muzułmańskiej Hiszpanii, prowadzonej przez Kalifa wiary w Allaha, Deregonda, przez monarchów katolickich zwanego szaleńcem, bądź piekielnym czortem, głównie przez władców Skandynawii, Państwo Kościelne na czele z Papieżem Aveninerem podpisało z Włochami Gaiusa I Pastuszaka obustronny przemarsz wojsk na okres lat czterech (1151-1155). Niemalże zaraz potem, Gaius I Pastuszak wszedł w pakt
o nieagresji z Królestwem Obojga Narodów, również na okres czterech lat (1151-1155).
Wraz z rokiem 1151 rozpoczęła się również wojna. Wojna, która miała zmienić oblicze całego świata. Przeto król Maks, władca Polski, wypowiedział wojnę Księstwom Rusi, chcąc nawrócić ów naród na jedyną słuszną według niego wiarę – katolicyzm. Ruś od początku przygotowywała inwazję na Wschodnią Polskę, zaś Polacy szykowali się do obrony tych włości. Ruś została jednak wsparta przez swoich sojuszników z Sierpa Jedności Chrześcijańskiej, a najbardziej przez Danię, która rychło wyruszyła na Pomorze.
Władcy Rzeszy Niemieckiej, Księstwa Inflant i przedstawiciel Zachodniej Ligii Międzymorskiej – król Norwegii, zaniepokojeni byli negatywnym obrotem spraw w centralnej Europie. Rozpoczęli oni więc tajne rokowania odnośnie ewentualnej ich interwencji w Polsce, a tym samym włączenia się do wojny.
Tymczasem Kalif Muzułmańskiej Hiszpanii, Deregond, ogłosił I Krucjatę Islamu, napadając na Kastylię i Nawarrę.
Królestwo Norwegii mimo starć na południu, wypowiedziało wojnę Szwecji, pragnąc zaprowadzić ład w Skandynawii, charakteryzując sytuację na Półwyspie jako beznadziejną, a władcę Szwecji, Łukasza I Cwanego, za niebojącego się Boga heretyka, paktującego z innowiercami.
Tego samego dnia do wojny przystąpiło Księstwo Inflant, ruszając przeciwko Rusi.
Armie duńskie w ilości 11 grup piechoty (około 1100 żołnierzy) przeprawiły się przez morze, w celu zajęcia polskiego Pomorza. Nie stacjonowały tam żadne wojska. Ludność broniła się zaciekle, lecz nie uniknęła straszliwej rzezi. Zginęło 1250 dzielnych, polskich Pomorzan, którzy w swym heroicznym boju zdołali uśmiercić 300 żołnierzy duńskich (3 grupy piechoty).
Po upadku Pomorza, do wojny przyłączyła się Rzesza Niemiecka, a Dania została ekskomunikowana, w efekcie czego przyjęła wiarę prawosławną.
Po niekrótkim czasie doszło do kolejnej bitwy, jednej z największych
w historii. Dwadzieścia trzy grupy piechurów ruskich (około 2300 żołnierzy) wyruszyło na Wschodnią Polskę, w której to obronie stanęło 800 żołnierzy piechoty i 200 łuczników (8 grup piechoty i 2 grupy łuczników). Piechota i łucznicy, w imię Boga, stanęli na solidnych, polskich murach, czekając na wyrok Boży. Ruś straciła w starciu wszystkie swoje wojska, lecz wybiła do nogi armie Polskie. Ruskie niedobitki wywlekały z domów kobiety i dzieci, gwałcąc, paląc
i grabiąc wszelakie dobra kultury europejskiej. Zginęło 1250 mieszkańców.
Ostatnim już starciem, do jakiego doszło na ziemiach polskich przed upadkiem tegoż kraju, był duński atak z Pomorza na Wielkopolskę i Śląsk. 800 żołnierzy piechoty i 200 łuczników zdobyło polskie włości, bronione przez 200 polskich łuczników. Dania straciła w bitwie aż 700 żołnierzy piechoty, lecz zaanektowała Polskę wraz z Rusią.
Równocześnie z wtargnięciem armii Jagiełły do Pomorza, wojsko Księcia Kavert von Voor’a (Księstwo Inflant) wkroczyło do Wołynia. 500 piechurów Rusi stanęło naprzeciw 700 piechurom Księstwa. Armia Ruska wybita została w pień, Inflanty straciły 600 żołnierzy. Zginęło 1250 ruskich obywateli, którzy jako milicja wzięli udział w walkach.
Należy jednak wspomnieć, iż Inflanty poniosły porażkę w ataku na Nowogród. 600 piechociarzy przegrało bój z 700 żołnierzami piechoty ruskiej. Zginęli wszyscy napastnicy i 400 wojaków Rusi.
Papież Aveniner optował za polubownym, wręcz łagodnym rozwiązaniem konfliktu. Nie chciał, by przelana została niczyja krew, lecz największą niechęć odczuwał wobec norweskiej agresji na katolickie państwo – Szwecję. Co więcej, król Norwegii napadając Szwecję, złamał sojusz, w którym znajdowały się oba państwa. Sighvart Olafursson Szlachetny, chciał za wszelką cenę podbić ziemie szwedzkie, a zaraz potem duńskie, by utworzyć Królestwo Skandynawii, uwalniając jak uważał: „Ciemiężony lud nordycki”, a głównie Finów, organizując im niezależne państwo. Niestety, jakiekolwiek jego zbrojne wystąpienie przeciwko Łukaszowi I Cwanemu wiązałoby się z ekskomuniką
i zapanowaniem chaosu w Królestwie Norwegii, dlatego też sprzymierzeni
z Olafurssonem władcy katoliccy uknuli spisek przeciwko Aveninerowi, biskupowi Rzymu i obalili go, co uchroniło Lwa Północy od wykluczenia z klanu państw katolickich.
Rozpoczęło się konklawe. W konkurach do tytułu zwierzchnika Kościoła Katolickiego, co ciekawe, wystąpili: Sighvart Olafursson Szlachetny, król norweski, LLares, król państwa czesko-węgierskiego i Łukasz I Cwany, zwierzchnik Szwecji, który to otrzymał błogosławieństwo poprzedniego papieża.
Do wojny z Sierpem Jedności Chrześcijańskiej przyłączyło się Królestwo Obojga Narodów króla LLaresa, wypowiadając wojnę Bizancjum.
Nikt już nie powstrzymywał wielkich wojen europejskich. Przeciwko możnowładcom katolickim, utworzyła się Liga Antypapieska – zrzeszyła ona wszystkie państwa muzułmańskie i prawosławne. „Żądne krwi psy prawosławne i bisurmańskie pohańce sprosne” – jak nazywani byli prawosławni i muzułmanie przez katolików, zaprzysięgły zniszczenie całej wiary katolickiej, gdyż według nich stanowi ona poważne zagrożenie dla bytu ludów Europy. W ramach Ligii Antypapieskiej Włochy wyszły z Kościoła Katolickiego, przyjmując prawosławie i podpisały
z Muzułmańską Hiszpanią ośmioletni (1151-1159) pakt o nieagresji.
Drugą w kolejności, chociaż pierwszą w kwestii liczebności armii uczestniczących, była bitwa o Kastylię i Leon. Muzułmański Kalif Deregond, rzucił na stolicę kastylijską 2400 kawalerzystów (24 grupy) i 800 piechociarzy (8 grup).
Mimo przewagi, Sancho I (Hak) z niewielkim wsparciem wymęczonych daleką podróżą armii norweskich (łącznie stolicy broniło: 1500 piechurów i 700 łuczników) pokonał armie bisurmańskie, wytracając je wszystkie. Sam stracił 1200 piechociarzy i 600 łuczników (wszystkie wojska norweskie poniosły śmierć). Była to największa bitwa w historii Półwyspu Iberyjskiego i jedna z najkrwawszych batalii w obliczu całego świata. Ogromny sukces armii katolickich.
W efekcie powstania Ligii Antypapieskiej, możnowładcy katoliccy przed całym światem polityki, stworzyli pakt o nazwie Centralis Catholica Congregatio. Zrzeszył on wszystkich wyznawców religii rzymskiej, prócz Szwecji i Anglii.
Wybuchła wojna totalna.
Rok 1151 był rokiem bardzo mrocznym i dziwnym, a nawet przerażającym. W Europie rozpleniły się wszelakie niepokoje, głównie dotyczące duchowości i ludzkiej egzystencji. Wszyscy powątpiewali, czy wiara, którą wyznają, zapewni im zbawienie. Nie wszystkie państwa katolickie bezprecedensowo uznawały autorytet papieża, prawosławie jakoby stało
w miejscu, niczym śpiący gigant, a islam rósł w siłę w zatrważającym tempie.
Na początku roku wyłoniło się mnóstwo nowych, bardzo daleko idących porozumień. Głównie między państwami rzymskiego katolicyzmu. Królestwa Czech i Węgier weszły w unię realną, stając się jednym państwem
z dwoma władcami, licząc na poprawę swojej i tak już mało entuzjastycznej sytuacji, bowiem na południu nowego państwa, nazwanego Królestwem Obojga Narodów, czyhała imperialistyczna potęga bizantyjska, prowadzona przez Krystekl’a, a na północy trzy kraje – Rzesza Niemiecka, Polska i Inflanty, które niekrótko po powstaniu owej unii, podpisały wzajemne sojusze na okres czterech lat (1151-1155) stając się de facto nową organizacją polityczno-militarną zaraz obok Międzymorskiej Ligii Zachodniej i Sierpa Jedności Chrześcijańskiej.
Z powodu silnych zbrojeń Muzułmańskiej Hiszpanii, prowadzonej przez Kalifa wiary w Allaha, Deregonda, przez monarchów katolickich zwanego szaleńcem, bądź piekielnym czortem, głównie przez władców Skandynawii, Państwo Kościelne na czele z Papieżem Aveninerem podpisało z Włochami Gaiusa I Pastuszaka obustronny przemarsz wojsk na okres lat czterech (1151-1155). Niemalże zaraz potem, Gaius I Pastuszak wszedł w pakt
o nieagresji z Królestwem Obojga Narodów, również na okres czterech lat (1151-1155).
Wraz z rokiem 1151 rozpoczęła się również wojna. Wojna, która miała zmienić oblicze całego świata. Przeto król Maks, władca Polski, wypowiedział wojnę Księstwom Rusi, chcąc nawrócić ów naród na jedyną słuszną według niego wiarę – katolicyzm. Ruś od początku przygotowywała inwazję na Wschodnią Polskę, zaś Polacy szykowali się do obrony tych włości. Ruś została jednak wsparta przez swoich sojuszników z Sierpa Jedności Chrześcijańskiej, a najbardziej przez Danię, która rychło wyruszyła na Pomorze.
Władcy Rzeszy Niemieckiej, Księstwa Inflant i przedstawiciel Zachodniej Ligii Międzymorskiej – król Norwegii, zaniepokojeni byli negatywnym obrotem spraw w centralnej Europie. Rozpoczęli oni więc tajne rokowania odnośnie ewentualnej ich interwencji w Polsce, a tym samym włączenia się do wojny.
Tymczasem Kalif Muzułmańskiej Hiszpanii, Deregond, ogłosił I Krucjatę Islamu, napadając na Kastylię i Nawarrę.
Królestwo Norwegii mimo starć na południu, wypowiedziało wojnę Szwecji, pragnąc zaprowadzić ład w Skandynawii, charakteryzując sytuację na Półwyspie jako beznadziejną, a władcę Szwecji, Łukasza I Cwanego, za niebojącego się Boga heretyka, paktującego z innowiercami.
Tego samego dnia do wojny przystąpiło Księstwo Inflant, ruszając przeciwko Rusi.
Armie duńskie w ilości 11 grup piechoty (około 1100 żołnierzy) przeprawiły się przez morze, w celu zajęcia polskiego Pomorza. Nie stacjonowały tam żadne wojska. Ludność broniła się zaciekle, lecz nie uniknęła straszliwej rzezi. Zginęło 1250 dzielnych, polskich Pomorzan, którzy w swym heroicznym boju zdołali uśmiercić 300 żołnierzy duńskich (3 grupy piechoty).
Po upadku Pomorza, do wojny przyłączyła się Rzesza Niemiecka, a Dania została ekskomunikowana, w efekcie czego przyjęła wiarę prawosławną.
Po niekrótkim czasie doszło do kolejnej bitwy, jednej z największych
w historii. Dwadzieścia trzy grupy piechurów ruskich (około 2300 żołnierzy) wyruszyło na Wschodnią Polskę, w której to obronie stanęło 800 żołnierzy piechoty i 200 łuczników (8 grup piechoty i 2 grupy łuczników). Piechota i łucznicy, w imię Boga, stanęli na solidnych, polskich murach, czekając na wyrok Boży. Ruś straciła w starciu wszystkie swoje wojska, lecz wybiła do nogi armie Polskie. Ruskie niedobitki wywlekały z domów kobiety i dzieci, gwałcąc, paląc
i grabiąc wszelakie dobra kultury europejskiej. Zginęło 1250 mieszkańców.
Ostatnim już starciem, do jakiego doszło na ziemiach polskich przed upadkiem tegoż kraju, był duński atak z Pomorza na Wielkopolskę i Śląsk. 800 żołnierzy piechoty i 200 łuczników zdobyło polskie włości, bronione przez 200 polskich łuczników. Dania straciła w bitwie aż 700 żołnierzy piechoty, lecz zaanektowała Polskę wraz z Rusią.
Równocześnie z wtargnięciem armii Jagiełły do Pomorza, wojsko Księcia Kavert von Voor’a (Księstwo Inflant) wkroczyło do Wołynia. 500 piechurów Rusi stanęło naprzeciw 700 piechurom Księstwa. Armia Ruska wybita została w pień, Inflanty straciły 600 żołnierzy. Zginęło 1250 ruskich obywateli, którzy jako milicja wzięli udział w walkach.
Należy jednak wspomnieć, iż Inflanty poniosły porażkę w ataku na Nowogród. 600 piechociarzy przegrało bój z 700 żołnierzami piechoty ruskiej. Zginęli wszyscy napastnicy i 400 wojaków Rusi.
Papież Aveniner optował za polubownym, wręcz łagodnym rozwiązaniem konfliktu. Nie chciał, by przelana została niczyja krew, lecz największą niechęć odczuwał wobec norweskiej agresji na katolickie państwo – Szwecję. Co więcej, król Norwegii napadając Szwecję, złamał sojusz, w którym znajdowały się oba państwa. Sighvart Olafursson Szlachetny, chciał za wszelką cenę podbić ziemie szwedzkie, a zaraz potem duńskie, by utworzyć Królestwo Skandynawii, uwalniając jak uważał: „Ciemiężony lud nordycki”, a głównie Finów, organizując im niezależne państwo. Niestety, jakiekolwiek jego zbrojne wystąpienie przeciwko Łukaszowi I Cwanemu wiązałoby się z ekskomuniką
i zapanowaniem chaosu w Królestwie Norwegii, dlatego też sprzymierzeni
z Olafurssonem władcy katoliccy uknuli spisek przeciwko Aveninerowi, biskupowi Rzymu i obalili go, co uchroniło Lwa Północy od wykluczenia z klanu państw katolickich.
Rozpoczęło się konklawe. W konkurach do tytułu zwierzchnika Kościoła Katolickiego, co ciekawe, wystąpili: Sighvart Olafursson Szlachetny, król norweski, LLares, król państwa czesko-węgierskiego i Łukasz I Cwany, zwierzchnik Szwecji, który to otrzymał błogosławieństwo poprzedniego papieża.
Do wojny z Sierpem Jedności Chrześcijańskiej przyłączyło się Królestwo Obojga Narodów króla LLaresa, wypowiadając wojnę Bizancjum.
Nikt już nie powstrzymywał wielkich wojen europejskich. Przeciwko możnowładcom katolickim, utworzyła się Liga Antypapieska – zrzeszyła ona wszystkie państwa muzułmańskie i prawosławne. „Żądne krwi psy prawosławne i bisurmańskie pohańce sprosne” – jak nazywani byli prawosławni i muzułmanie przez katolików, zaprzysięgły zniszczenie całej wiary katolickiej, gdyż według nich stanowi ona poważne zagrożenie dla bytu ludów Europy. W ramach Ligii Antypapieskiej Włochy wyszły z Kościoła Katolickiego, przyjmując prawosławie i podpisały
z Muzułmańską Hiszpanią ośmioletni (1151-1159) pakt o nieagresji.
Drugą w kolejności, chociaż pierwszą w kwestii liczebności armii uczestniczących, była bitwa o Kastylię i Leon. Muzułmański Kalif Deregond, rzucił na stolicę kastylijską 2400 kawalerzystów (24 grupy) i 800 piechociarzy (8 grup).
Mimo przewagi, Sancho I (Hak) z niewielkim wsparciem wymęczonych daleką podróżą armii norweskich (łącznie stolicy broniło: 1500 piechurów i 700 łuczników) pokonał armie bisurmańskie, wytracając je wszystkie. Sam stracił 1200 piechociarzy i 600 łuczników (wszystkie wojska norweskie poniosły śmierć). Była to największa bitwa w historii Półwyspu Iberyjskiego i jedna z najkrwawszych batalii w obliczu całego świata. Ogromny sukces armii katolickich.
W efekcie powstania Ligii Antypapieskiej, możnowładcy katoliccy przed całym światem polityki, stworzyli pakt o nazwie Centralis Catholica Congregatio. Zrzeszył on wszystkich wyznawców religii rzymskiej, prócz Szwecji i Anglii.
Wybuchła wojna totalna.
